Het mysterie van het vliegende tapijt

Laatst ging ik met mijn dochter richting Scheveningen. Niet voor het strand. Hoewel dat ook een goed idee was geweest die mooie zomerse zondag waar geen wolkje aan de lucht was. In plaats daarvan brachten we de hele middag door in het Circustheater. Airco aan, dus jasje aan. Voor de tweede keer gingen we naar Aladdin de Musical.

Voor de tweede keer op rij 10. Lekker dicht bij het podium. Maar niet zo dichtbij dat je alleen de schoenen van de musical-acteurs ziet. Óf je nek 2,5 uur lang in een hoek van 90 graden moet houden. Wel andere stoelen. Vorige keer zat ik op stoel 13 en dat heb ik geweten. Ik zat toen 2,5 uur lang naast een dame die duidelijk thuis te weinig aandacht kreeg. Ze vond vooral dat zij om elk zinnetje heel hard moest lachen óf een opmerking moest plaatsen. Een paar keer kreeg ik nog een elleboogstoot en toen ze ging juichen was duidelijk dat ze haar deodorant ‘s morgens was vergeten. Sinds die dag geloof ik erin dat 13 een ongeluksgetal is. Dus, deze tweede keer was het stoel 14. Dit keer zat links van mij mijn lieftallige, welopgevoede dochter die volop aandacht krijgt thuis. Rechts van mij bleef de stoel leeg. Karma bestaat.

Het spektakel begon. We waren er dus voor de tweede keer. Om ons nog eens van onze stoel te laten blazen en die welgemeende staande ovatie aan het einde te geven. Het dansen, zingen, acteren, decor, script, de kostuums: alles is briljant aan deze feelgoodmusical.

Mijn favoriete scene? De scene waar de geest uit de lamp komt in de grot der wonderen. Daar waar alleen de ruwe diamant welkom is. Waarom is dit mijn favoriete scene? Omdat het decor waanzinnig is. Blinkend goud en geweldige details waar je maar kijkt. Ik geloof dat als je 100 keer naar de musical gaat je steeds nieuwe details blijft ontdekken. Tenminste, als al dat goud je niet verblindt.

Mijn grootste raadsel? Hoe het tapijt vliegt. Met een prachtige sterrenhemel als achtergrond vliegt dat tapijt metershoog in het rond. Met zowel straatrat Aladdin als prinses Jasmine erop. En okay, die 2 wegen vast niet heel veel (wat een taille heeft die Jasmine) maar toch. Allebei de keren dat ik op rij 10 zat – of het nu stoel 13 of 14 was- piekerde ik me suf over hoe het mogelijk is. Ik zag geen draden of wat dan ook. Het is en blijft een mysterie.

Een mysterie zoals veel goocheltrucs. Waarbij ook geldt dat zodra je weet hoe de truc werkt, de lol er vaak af is. Da’s niet zo bij het goochelen met woorden. Dan begint de lol namelijk pas. Als je weet hóé je magische woorden inzet, dan wordt tekstschrijven opeens nog leuker. Jij bent namelijk dé goochelaar. De acteurs van Aladdin de musical – mede dankzij dat mysterie van het vliegende tapijt – worden beloond met een staande ovatie.

Als jij met tekst het onmogelijke mogelijk maakt, dan wacht jou meer dan een staande ovatie, namelijk conversie. Are you in? Het is nog even weg maar dan staat er een masterclass over Magische woorden gepland. Je kan nu al 1 van die 25 plekjes bemachtigen.