Oma Punkie

Eerder schreef ik al over mijn lieve oma. Bij haar bracht ik een groot deel van mijn jeugd door. Aan de Griendstraat nummer 14 in Osdorp. Mijn oma is de vrouw die mij heeft geleerd dat je mag zijn wie je bent.

Mijn broers en ik noemden mijn oma: ‘oma Punkie’. Dat paste bij haar omdat ze ‘anders’ was met haar leggings, uitgegroeide permanentje en hart op de tong. Toen ik mocht spreken tijdens haar uitvaart in 2005 vertelde ik wat mijn oma voor mij heeft betekend. En dat was veel. Juist omdat zij anders was. Juist omdat zij de oma was die niet achter de geraniums zat met een advocaatje met slagroom in haar gerimpelde handen.

Niet achter de geraniums dus. Wel achter de tv. Klokslag half 6 op elke doordeweekse dag als de zoveelste aflevering van The Bold and the Beautiful weer op stond. In haar ene hand een blikje cola. In de andere hand een roze koek. Met een dot slagroom erop.

Haar favoriete kledingitem was de legging. Ik denk dat ze er wel een dozijn in haar kast had liggen. Met de meest wilde dessins. Soms iets te wild als je het mij vraagt. Te wild werd het mij ook toen ik als 15-jarige met haar in de Bijenkorf liep. Als gemiddelde puber probeerde ik natuurlijk mijn ‘coole’ imago hoog te houden. Alleen faalde ik altijd in het bijzijn van oma. Bijvoorbeeld als zij weer huppelend met de meest bizarre hoedjes op haar geblondeerde kapsel mijn naam blèrde. Op een volume waardoor elke bezoeker op elke willekeurige etage van de Bijenkorf wist wie ik was. En wat voor een gekke oma ik had.

Vorige week sprak ik een oude schoolvriendin. Zij begon meteen over mijn oma. Dat zij mijn oma zo tof vond, juist omdat mijn oma anders was. En over alle keren dat mijn oma ook haar een roze koek met slagroom had voorgeschoteld en voor gek had gezet. En die schoolvriendin zei dat ze wou dat haar oma ook zo was geweest.

Ondertussen probeerde ik terug te denken aan haar oma. Schoorvoetend moest ik bekennen dat ik mij niets van haar oma herinnerde. En de vriendin lachte. Ze zei: ‘dat snap ik. Mijn oma was een grijze muis die meestal achter de geraniums te vinden was’.

Grijze muizen vallen niet op. Worden vergeten. Mensen met het lef om te uiten wie zij zijn, die vallen op. En ze laten herinneringen achter. Hele mooie herinneringen in het geval van mijn oma.

Ik heb aardig wat muizenvallen ingeslagen. Dit zijn hele speciale muizenvallen: ze vangen alleen grijze muizen. Dus als jij mij vraagt om een tekstscan te doen op jouw tekst, kan ik die vallen inzetten. Ook kijk ik op andere fronten hoe jouw tekst nog beter kan zodat jij het maximale uit je tekst kan halen.